Ongelofelijk wat Nicole hier vertelt.
Dit is het verhaal van Nicole Recourt. Een doodgewone burger in Nederland. Dit verhaal gaat over een moeder en dochter in coronatijd. Lees dit verhaal en sta stil bij wat er op dit moment in Nederland gebeurt. Geloof me dit gaat harten pijnlijk raken.
13 juni jl. haalde ik mijn moeder uit haar “droomhuis” wat in een nachtmerrie was veranderd. Sterk vermagerd, al meer dan 8 weken quarantaine achter de rug en door ’n positieve test nu weer achter slot en grendel, terwijl we zo goed ls zeker wisten dat zij ’t al gehad had. Dit was een maand eerder en er overleden medebewoners op haar afdeling, er werd ’n groot deel van de verzorging ziek of overspannen of wilde niet langer het risico lopen, dus fikse onderbezetting en geen leiding. De ziekte trof vervolgens ook andere bewoners op mijn moeder haar woongedeelte in het chique huis voor dementerende ouderen.
Ook mijn moeder werd toen ziek, eind april/ begin mei, kreeg een week lang hoge koorts en had een lage saturatie als symptomen. Doordat ze zo diep sliep, op de eerste dag van haar hoge koorts en we niet wisten of ze nog wel wakker zou worden, door haar onderliggende ziektes Alzheimer en uitgezaaide borstkanker in een ver gevorderd stadium, besloot de arts niet te testen om humane reden en melden zij haar aannemelijk ook besmet. Door het ontbreken van leiding werd ik niet op de hoogte gesteld en hoorde van mijn broer dat mam in isolatie moest. We waren binnen no time bij haar en lieten haar terminaal verklaren, zodat we bij haar mochten.
Ik trok die dag in vol ornaat het huis in en waakte zo een week aan mijn moeders zijde, om beurten met mijn broer. Ik kan het niet hard maken, maar het leek of het naast haar zitten, haar hand vasthouden, onze stem horen, haar kracht gaf en binnen een week was zij koortsvrij en mochten wij er ook niet meer bij, omdat het gevaar van terminaal zijn was geweken. We wenden ons weer tot het raamsupporter zijn, zongen over de hekken de tuin in, belde video en mam zag ik steeds meer in elkaar zakken, steeds passiever worden, steeds minder reageren, haar neusje spitser worden en haar lichaam vermageren.
Ik reikte uit naar de verzorging, die zich verschool achter de regels. Ze deden een beroep op mijn vertrouwen, maar konden mijn inschatting dat mijn moeder zo vervroegd zou sterven niet horen. Ze susten dit. Bedekte dit met een grapje. Maar ik voelde de onrust in mij groeien, ik weet. Ik wist dat ze dit zo niet lang meer zou redden doordat voor haar het plezier om te leven er niet meer was, doordat ze ons niet meer mocht zien en vooral voelen. Ik weigerde haar een streepje op het lijstje van het rivm van te maken. Als het zoveelste Covid slachtoffer.
Ik werd gelijk gebeld door de GGD. Er werd geadviseerd om in vrijwillige quarantaine te gaan. Ik mocht mijn bsn nummer geven en kon mij laten testen. Ik dankte vriendelijk voor alles, vertelde dat ik nergens last van had, dat mam het al zeker gehad had, dat onderliggend ziektebeeld langer positief test, dat een virus niet bestaat en gif betekent. Ik vroeg of ze op immuniteit konden testen. Ik verzocht een gesprek met de arts. Ik vroeg of zij op de hoogte waren van het persbericht van het WHO, aangezien ze zich laten leiden door het rivm, die weer who opvolgt. Ook stuurde ik haar het filmpje van Zack Bush. De dame was verder erg aardig en troosten me dat mijn moeder over twee dagen al weer naar buiten mocht, veilig in de tuin.
Ook school stuurde me gelijk een mail, dat ik mijn kinderen twee weken thuis moest houden, omdat hun ter ore was gekomen dat ik in aanraking was geweest met iemand met Covid. Terwijl de ggd dame mij vertelde dat ik mijn kinderen gewoon naar school kon brengen, omdat ze onder de 12 jaar zijn. Ik snapte het niet meer.
Ik ging thuis aan het onderzoeken, wat ik kon doen om haar uit deze benarde situatie te halen. Wat er mogelijk was met een mantelzorg unit, een chalet huren, etc. Ondertussen hielden we contact met videobellen, maar praten doet ze haast niet meer, vooral voelen, knuffelen, handen vast houden is de taal die zij spreekt en die haar hier in het moment brengt. Ik zag hoe teneergeslagen ze was.
Zaterdagmiddag 13 juni om 14:30 stond ik bij mam voor het raam. Ze zat voorovergebogen in haar rolstoel. Het was bijna 30 graden buiten. Het was inmiddels twee dagen na de uitslag van de test. Ze was na de loopneus verder niet ziek geweest. Ook voor de loopneus was ze al weken klachten vrij.
Ik reikte uit naar de zorg, die niet thuis gaf. Ik belde met de ggd arts, die nogmaals bevestigde dat mam in de tuin mocht op veilige afstand en alle blabla. omdat ze 48 uur klachtenvrij was. Ik melde dit nogmaals aan de zorg, die weigerde mijn moeder veilig de tuin in te laten, ondanks dat dit mocht van GGD arts, waar ik die middag contact mee had. Nee, zei de verzorgende, mam moest beslist in isolatie blijven, in strikte opdracht van de interim, wegens enorm gevaar voor andere bewoners en personeel.
Ik voelde me machteloos en zat voor het raam op de grond, op een paar meter afstand, omdat daar schaduw was. Ik was potentieel gevaar, dus ook de zorg, die normaal wat te drinken aanbood, meet mij als de pest. Moedeloos keek ik naar het beeld van mijn voorovergezakte moeder en zag een man voor haar raam lopen. Ik groeten hem en dacht nog wat leuk, die gaat ook op raam bezoek. Ik voelde me naar voor alle andere familie, die ook weer in quarantaine waren gegaan en leefde met hun mee. Tot mijn verbazing zag ik de man de hoek om lopen, de tuin in. Ik besluit te gaan kijken. Ik zie tot mijn verbazing hoe de man plaats neemt achter de tuinbezoek tafel met de buurvrouw van mijn moeder. Ik zie alle verzorgende gezellig keuvelen in de tuin. Een verzorgende liep zonder mondkapje te knuffelen met een bewoonster, beide afdelingen waren met elkaar gezellig in gesprek. Ontzettend leuk natuurlijk, waren het niet dat alles lockdown was en iedereen in quarantaine.
Ik besloot verhaal te halen bij het interim en belde via de tuinafspraak mevrouw voor haar nummer, wat ik niet kreeg. De tuinafspraak dame wist ook niet wat te doen. De interim was zelf gezellig thuis, liet ook haar zorg niet in quarantaine gaan en hun haar rigiditeit opknappen, terwijl deze tot mijn grote verbazing met zijn allen in de tuin verbleven. Een soort van als de kat van huis is? Dus ik belde weer. Werd weer afgepoeierd en vertelde dat ik de krant ging bellen. Binnen vijf minuten had ik vervolgens de interim aan de telefoon.
De interim ging gelijk in de aanval; ” jij hoort er niet te zijn! Jij moet van de ggd in quarantaine! Je brengt iedereen in gevaar!” Want ik was bij mijn moeder geweest, toen de uitslag van een positieve test binnen kwam. Alles was lockdown vertelde ze gewichtig en dat iedereen ondanks lockdown in de tuin liep, was iets wat met de familie was besproken, die daar heel blij mee was. Ik werd zeer onbeschoft en intimiderend te woord gestaan door deze interim. Haar willekeur beleid, gesteund door de directie en de oprichter van dit prachthuis, lieten alle andere bewoners wel in de tuin en mijn moeder zat in haar kamer voorover in haar rolstoel, in korte tijd heel veel afgevallen, buiten 30graden, af te stompen. Kortom van buiten bont, van binnen stront.
Ik vertelde de interim dat ik geen andere mogelijkheid meer zag dan mijn moeder per direct mee te nemen en hoorde haar zeggen; “Ik ben blij dat ik dan van je af ben!” Ik beaamde haar onprofessionele gedrag en beëindigde het gesprek, belde de zorg, vroeg hun alles klaar te zetten voor mijn moeder en vertelde dat ik haar nu meenam. Belde aansluitend een rolstoeltaxi.
Vervolgens belde de operationeel directeur. Ik mocht mijn moeder niet zomaar meenemen. Ik vertelde dat ik dit wel mocht volgens de handreiking van verpleeghuizen, waar zij zich naar voegen. Ik vertelde haar dat ze mijn moeder gijzelde en dat ik als ze niet meewerkte de politie mocht verwachten en de krant. Ik wist dat ik niet zelf het huis moest binnendringen. Ik had gelukkig net de laatste versie gelezen. Het werd vervolgens nog anderhalf uur getraineerd, omdat ik eerst een brief moest ondertekenen, die ze nog moest opstellen en mailen.
Ik heb haar meegenomen, die zelfde dag en zie het verschil!!! Wat aanraking, liefde, aandacht, tijd om rustig te eten doet in zeer korte tijd.
Mijn hart huilt om alle ouderen die dit niet konden/mochten ontvangen. Ik bid vergeving voor wat wij toestaan wat er met onze ouderen gebeurt. Gijzeling, angst, ontnemen van levenskwaliteit en vreugde, ontnemen van beslissingsrecht, want wij hebben het niet aan onze ouderen gevraagd wat zij wilden.
We ontwrichten ons leven met een anderhalve meter. We hebben te maken met willekeur beleid op basis van handreikingen, advies, richtlijnen….en testen die niet accuraat zijn. De griep maakt jaarlijks meer slachtoffers en de meeste ouderen nu sterven van verdriet, depressie en eenzaamheid of door n kettingreactie. ‘T hoeft niet meer van hun. Zij, onze ouders, die weet niet hoe vaak aan onze zijde stonden als we ziek waren, besmettelijk of niet! Ik hoop jullie hiermee ’n hart onder de riem te steken om je hart te volgen. Je rechten te kennen. Moed en kracht te vinden om te doen wat juist is. Heel veel liefs van ons! Knuffel erop los, desnoods stiekem, maar je kan deze levensfase maar een keer doen
[zombify_post]
0 Comments