Het buitenland – lees o.a. onze zuiderburen – hebben een beter inzicht in het Nederlandse volk dan wijzelf.
Nederlanders? Dat zijn grootmuilen, veel geschreeuw maar weinig actie.
En zal ik u eens vertellen…… ze hebben volkomen gelijk.
Wij zijn een volk van chihuahua’s geworden, wij schreeuwen en keffen of we vermoord worden, maar bijten ho maar.
Om dat eens te testen heb ik een kortstondig ‘experimentje’ gedaan, wat ik op vele pagina’s gedeeld heb genaamd een petitie.
Hiervoor heb ik een actueel thema genomen, wat de gemoederen in Nederland zéér heeft beziggehouden, en nog bezighoudt, de rel genaamd VI-gate.
Heel Nederland had afgelopen week een mening over de veelbesproken racisme uitzending van Veronica Inside, voor- en tegenstanders van ‘het vleesgeworden symbool van racisme’ Johan Derksen mochten overal uitgebreid hun mening ventileren, en de verwensingen aan het adres van Wilfred Genee paste niet in het wagenpark van PostNl.
Een trending topic dus wat echt leeft onder een groot deel van de Nederlanders, die als je alles mag geloven, werkelijk laaiend waren op Genee, en deze het liefst zo snel mogelijk zouden zien verdwijnen.
Hét moment dus voor een peilinkje zou je zeggen, ook al weet ik bij voorbaat dat dit volkomen zinloos is omdat big John de Mol er nog zijn reet mee af zou vegen, al zou hij 500.000 keer getekend zijn.
De realiteit is dat deze petitie na 13 uur – u zult zeggen dat is niets, in een storm van verontwaardiging is dat een eenuwigheid – precies 38 (!!) keer getekend is.
Daat staan wij dan met onze verontwaardiging, onze woede over de uitzending en onze verwensingen aan het adres van Wilfred Genee.
Ik denk dat er tienduizenden berichten, commentaren en verwensingen aan dit item zijn besteedt afgelopen week, maar als er een petitie getekend kan worden om aan deze woede ook een signaal te koppelen, dan tekenen wij dit 38 keer…… het is fucking te triest voor woorden.
Nu zal een groot deel van de – zich aangesproken personen – uiteraard zeggen dat 13 uur niets is, maar in deze digitale wereld waarin het nieuws ons letterlijk 24 uur per dag bereikt, is 13 uur het equivalent van een postkoetsreis door het wilde westen.
Ik heb al eerder een petitie opgestart voor – toen wel – een serieuze zaak, die ook een groot gevoel van verontwaardiging opriep, en die was na 2 dagen al bijna 17.000 keer getekend.
Wij zijn met zijn allen – op een paar uitzonderingen na – zijlijnchihuahua’s geworden die de hele dag onze longen via het toetsenbod uit ons lijf keffen, maar die het daadwerkelijk bijten uitstellen onder de noemers: nu even niet, ja ik teken straks wel, ach mijn ene stem doet er niet toe en pffffff ik ben moe.
Schaam ik mij voor dit gedrag? Wie ben ik om dit oordeel te vellen? Ik benoem slechts via mijn columns de zaken die ik zie, en geef daarbij mijn visie.
Ook ik heb niet de sleutel tot het succes, en dat pretendeer ik ook niet, ik zie slechts dat wij een lamlendig en afwachtend volk zijn geworden dat het hardst schreeuwt in Europa, maar het eerst in haar schulp kruipt.
