Dat er geen ondergrens bestaat in de coronawalgelijkheid blijkt wel uit het feit dat de buitenproprtionele maatregelen nu ‘verdedigt’ worden met het argument: “doorgang van de reguliere zorg.”
De hypocriete wolven janken nu in het coronawoud om – ter behoud van hun dictatoriale regels – de reguliere zorg doorgang te laten vinden, terwijl zij eerder willens en wetens letterlijk duizenden, zo niet honderdduizenden, mensen hun reguliere zorg hebben ontzegt met zelfs dodelijke slachtoffers als gevolg….. wat dan wel weer lekker meetelde voor de corona-statistieken.
Ook het verzorgend personeel doet een judasduit in het zakje door met schrijnende verhalen te komen over in eenzaamheid stervende slachtoffers – uiteraard weer ter behoud van de dictatoriale regels – terwijl zij letterlijk de cipiers van die eenzaamheid waren, en vaak recht tegenover familieleden en nabestaanden stonden.
De ranzigheid in het coronadebat – lees: de staatspropaganda – kent geen grenzen, en het is werkelijk schokkend om te constateren dat men nu koketteert met hun ‘meelevendheid’ terwijl men eerder letterlijk (voornamelijk) senioren bezag als staatsgevangenen, en ook van dito huisvesting voorzag.
Het valse sentiment druipt er inmiddels vanaf, zowel bij politici als zorgpersoneel, en the Academy of Motion Picture Arts and Sciences zal overuren moeten draaien om iedereen van Oscars te voorzien.
Ik klap dus niet meer voor een beroepsgroep die willens en wetens meewerkt aan de grootste leugen sinds de tweede wereldoorlog, of die te dom zijn om in te zien dat zij ingezet worden als marionetten van een leugenachtige overheid, terwijl zij hun rol als gevangenenbewaarders wederom zonder wanklank zullen accepteren.
De polarisatie vanuit de politiek, msm en de zorg – als je oprechte onderbouwde vragen stelt wordt je direct weggezet als ondermijnend – begint nu toch echt DDR-achtige proporties aan te nemen, en corona begint zo langzamerhand meer een psychisch experiment te worden dan een gevreesd biervirus.
Soms zou ik nog even willen
Dat ik mocht voelen
Als een mens
Gewoon met je blote poten in het gras
Zonder restrictie
Zonder angst
Een neutje in de kroeg
Wat gieren met je gabbers
Zo’n leven dat tot voor kort
Als gewoon werd bezien
Waar hebben wij dit leven
Afgestaan onder dreiging van angst
Wanneer is onze ziel
Geketend en de berecht
Door een beslissingsbevoegdheid
Die niet de mijne is
En die mij mijn recht ontzegt
Om simpelweg een mens te zijn
Michel Mulder
