Het enige syndroom dat je pas kunt krijgen na je dood en waar niet mee te leven valt.
Denk daar maar eens over na. In feite kennen we Sads natuurlijk al veel langer. Maar ‘vroeger’ noemden we het hartstilstand, of hartaanval of een andere oorzaak van de ‘plotseling en onverwachte’ dood. Dat was in de tijd dat men nog wel eens probeerde een doodsoorzaak te achterhalen om er van te leren of gewoon om een verklaring te hebben waarom iemand plots sterft in de bloei van zijn leven.
Dat is tegenwoordig heel anders. Een postmortem is zo goed als niet meer te regelen naar men zegt. Waarom? De enige reden waarom, is omdat men het eigenlijk allang al weet waardoor de persoon is overleden. Het mag alleen niet beschreven of benoemd worden. Het is de olifant in de kamer. De artsen die de doodsteken hebben uitgedeeld, die zullen nooit tegen de nabestaanden zeggen dat ze zelf hun plicht hebben verzaakt, dat ze hun eed hebben verloochend. Ze zijn medeplichtig gemaakt.
Hetzelfde zien we met griep, waar griep in het eerste coronajaar op wonderlijke wijze volledig uit de statistiek verdween, zo lijkt de griep nu ook volledig uit ons geheugen te zijn verdwenen. Als iemand ziek wordt dan grijpt men naar een test. De test zal altijd de Corona-eiwitten aantonen die al eerder in zijn gespoten met de mRna vaccins. Daar zijn ze immers op ontworpen, zoekt u het maar na. Dus ieder willekeurig griepje wordt vanzelf Corona. De vaccins verdwijnen helaas niet zoals eerder is gezegd binnen een paar weken uit het lichaam. De CDC heeft dat inmiddels van zijn website verwijderd.
Zo is de griep omgekat naar Corona, sterfte is Sads. De leugen is waarheid geworden en de massa kijkt op zijn smartphone, zit te gamen of heeft het gewoon te druk en ziet het noodweer niet hangen.
