Door de zogenaamd snelle wereldwijde verspreiding van het Severe Acute Respiratory Syndrome Coronavirus – 2 (SARS-CoV-2) Waren er volgens bepaalde partijen dringend preventie- en behandelingsopties nodig om de met de infectie samenhangende morbiditeit, mortaliteit en economische verliezen onder controle te houden. Dat moesten (mRNA) vaccins zijn. Andere werkzame middelen werden zo veel mogelijk afgehouden of opzettelijk weggezet als zijnde niet werkzaam of gevaarlijk. Dat was sowieso een beetje gek natuurlijk als je bedenkt dat het gevaar als zeer hoog werd ingeschat, dan is het toch alle hens aan dek?
Waarom mRNA?
Waar de ontwikkeling van geneesmiddelen en geïnactiveerde en verzwakte virusvaccins aanzienlijke hoeveelheden tijd en middelen kan vergen, bieden DNA- en RNA-vaccins een snel, eenvoudig en goedkoop behandelingsalternatief, zelfs wanneer zij op grote schaal worden geproduceerd. Het spike-eiwit, waarvan is aangetoond dat het, het meest antigene SARS-CoV-2-eiwit is, is op grote schaal geselecteerd als voorkeurseiwit voor DNA/RNA-vaccins.
Vaccinatiecampagnes hebben een hoge vaccinatiegraad en bescherming gemeld, maar talrijke (onbedoelde?) effecten, gaande van spierpijn tot de dood, hebben geleid tot grote bezorgdheid over de veiligheid van RNA/DNA-vaccins.
Zit er in de vaccins wel alleen het werkzame spike eiwit of zijn er ook nog wat verstekelingen aan boord? De kans op dit laatste is namelijk wel degelijk aanwezig in een paar van de soorten ‘vaccins’ volgens de auteurs van dit artikel, met allerlei ongewenste neveneffecten tot gevolg…
In dit licht is ook deze studie interessant voor liefhebbers.
