Steeds vaker bekruipt mij een nostalgische hang naar het verleden, een verleden dat velen van ons for granted namen omdat wij de mening toegedaan waren dat het nooit over zou gaan.
Als kind mochten wij tijdens het stoepranden dromen van een toekomst die onze dromen niet in de weg zou staan, een toekomst waarin alles mogelijk was door het land waarin wij opgroeiden.
Lang is Nederland het baken geweest waarop wij voeren, een baken van respect, meededogen, eerlijkheid en vrijheid, een vrijheid die als zelfsprekend werd ervaren en nooit ter discussie stond.
Dat Nederland, mijn vaderland en beschermheer is niet meer, en het is met een bezwaard hart dat ik dit moet constateren.
Als kind van de jaren ’60 heb ik -met de wetenschap van nu- de meest zorgeloze jeugd gehad die ik ooit kon hebben, alleen was dat besef niet aanwezig in die jaren van oprecht geluk.
Wij groeide op met het spelen van cowboys en indianen, zonder dat één van ons hier ook maar de minste vlaag van racistische bedoelingen bij had.
Wij luisterden naar ABBA -ook al gaf niet iedereen dat toe- en keken naar Grease, en welke jongen werd daarbij niet heimelijk verliefd op Agnetha of Olivia, sterren die voor ons gevoel zo gewoon waren dat zij in onze gedachten een ‘haalbare’ droom waren.
De wereld, en haar mogelijkheden, lag aan onze voeten en dat cadeau -wat het was- werd bezien als ‘normaal,’ maar was het wel zo normaal?
Nu pas realiseren velen van ons zich dat vrijheid, naast gezondheid, het grootste goed is dat een mens mag ervaren, en door de vanzelfsprekendheid van ons vrije verleden zijn wij er verder van afgedreven dan wij ooit voor mogelijk hebben gehouden.
De opkomst van het materialisme is de ondergang van onze vrijheid geworden want waar wij als kind tevreden waren met een bal en twee flessen water, het spel stoepranden en het bouwen van (boom)hutten, ligt de tevredenheidsgraad tegenwoordig bij een Playstation 5 of de nieuwst Iphone, een graad waarvoor menig ouder tegenwoordig krom ligt.
Door deze drang naar steeds meer, steeds nieuwer en steeds duurder zijn wij slaven geworden van ons eigen onrealistische verwachtingspatroon, en hiermee indirect slaven van een overheid en multinationals, die ons als dieren in een dierentuin voeren met alweer hun laatste baanbrekende -heroïne- product.
Het zal mijn tijd gelukkig wel uitdienen is tegenwoordig een veelgehoorde uitspraak, maar zijn wij niet verantwoordelijk voor de toekomst van allen na ons, zowel mens als dier?
Hebben wij niet de heilige plicht om ervoor te zorgen dat ook onze kinderen en kleinkinderen momenten van geluk mogen ervaren, waar zij later net als wij op kunnen terugkijken?
Wij zijn getuigen van de creatie en opkomst van een verloren generatie, die door hun -door groepsdruk opgelegde- consumptiedrift niet in de gaten hebben dat hun basale rechten hen ontnomen worden.
Hun recht op vrijheid, liefde, woonruimte, vaste baan en simpelweg mens zijn, wordt ze ontnomen door hun geprogrammeerde drang naar consumtiegoederen, en sloopt de laatste restjes gevoel uit hun ontheemde bestaan.
Ik kan zeggen dat ik nog momenten van vrijheid en geluk heb gekend, en daar steeds vaker naar terugdwaal in deze hysterische dystopie, maar wat kan onze jeugd zeggen?
Michel Mulder
