Beste politieagenten van Nederland,
Het is bekend dat jullie de laatste tijd nogal onder vuur liggen vanwege gedrag, wat door velen wordt geassocieerd met een bepaalde bevolkingsgroep uit de tweede wereldoorlog.
Het kan niet anders dan dat de benamingen landverraders, NSB’ers, bruinhemden en Ruttes knokploegen jullie raken, in dat laatste beetje fatsoen en medemenselijkheid dat nog schuilgaat onder dat zwart-gele ‘kriegsuniform.’
Diep van binnen heeft er in het grootste deel van jullie – de uitzonderingen daargelaten – altijd een grote mate van empathie gezeten, een empathie die er mede voor gezorgd heeft dat jullie ooit voor dit beroep gekozen hebben.
Zeg nou zelf…… foto’s en filmpjes van sneeuwballen gooiende agenten bij het krieken van de winterse ochtend zullen jullie toch met meer blijdschap, warmte maar vooral trots vervullen, dan filmpjes van niets en niemand ontziende ordetroepen die maar één order hebben: sla zoveel mogelijk onschuldige burgers in elkaar?
Ik vermoed, maar weet dit haast zeker, dat velen van jullie op een breekpunt staan, het breekpunt van: hoe lang kan ik dit nog voor mijn eigen geweten vergoelijken? Hoe lang kan het menselijk deel in mij nog toestaan dat het order-beest in mij de bovenhand heeft en wanneer zullen de geprojecteerde beelden op mijn gezichtsveld mijn eigen innercirkle gaan bedragen?
Er komt een moment, beste agent, dat jij – of één van jouw collega’s – lijnrecht komt te staan tegenover jouw geliefde, jouw kind, een familielid of misschien wel de vrouw of het kind van de collega, die met jou schouder aan schouder staat in te hakken op een alsmaar groeiende menigte.
In eerste instantie zal het besef er niet zijn beste agent, volgepompt met adrenaline als jullie zijn, met de blik op oneindig om vooral maar niet de gezichten te hoeven zien, die jullie zojuist verminkt hebben met jullie knuppels.
Maar er komt dat moment, beste agent, dat jullie ook ingeslagen hebben op, of onwettig hebben opgetreden tegen een bekende, een geliefde of misschien wel je eigen kind, een kind dat door jouw opdrachtgevers is beroofd van al zijn levensvreugde en toekomstvisie.
Politieagent was altijd een trots beroep dat van generatie op generatie over ging. Was je vader of moeder agent? Grote kans dat jij ook agent zou worden, aangestoken als je was door de verhalen van je vader of moeder, over al het ouderwetse gajes dat door hun toedoen mocht gaan brommen.
Maar hoe staat het nu met de opvolging, nu jullie kinderen jullie op werkelijk beschamende wijze de privacy van onze huiskamers zien betreden voor een reactie op internet?
Hoe denken jullie kinderen nu over jullie beroep, als ze jullie met 5 of 6 man een iglo in elkaar zien schoppen, omdat elk beetje plezier verbannen moet worden uit onze maatschappij?
Zijn jullie ‘opvolgers’ nog trots als ze weten dat zware misdaden blijven liggen omdat jullie onschuldige burgers van straat, uit bossen en van het ijs af moeten jagen?
Wanneer komt bij jullie het breekpunt, dat jullie in de lege nietzeggende ogen van jullie eigen kinderen staren en beseffen: ik kan dit niet meer verantwoorden voor mezelf?
Weet dat het een kortere rit is om tot het besef te komen dat je verkeerd bezig bent, dan dat je stoïcijns en bevel opvolgend de weg naar je eigen ondergang blijft volgen.
Michel Mulder
