De aanjagers van de toeslagenaffaire, politiek Den Haag, blijken eens te meer zelf de grootste ‘verduisteraars’ uit de Nederlandse geschiedenis.
In de heksenjacht op – naar het idee van o.a de belastingdienst – immer frauderende Nederlanders die het lef hebben om ter overleving een tas boodschappen aan te pakken, terwijl men tevens in het strafkamp de bijstand zit, wordt niet het kaf van het koren gescheiden, maar valt ieders kop door de messen van de hakmachine der overheid.
Het blijkt dat politiek Den Haag, gemeenten en de belastingpartij inzake fraude allen slechts one-issuepartijen zijn die in hun bloeddorstige jacht op de meest kwetsbare groep – uitkeringsgerechtigden – de fraudevormen die de uitkeringsfraude qua absolute getallen volkomen in de schaduw stellen, accepteren als zijnde collateral damage.
Uit een onderzoek uit 2012 ( https://eindpunt.blogspot.com/2012/06/onderzoek-hoe-ernstig-is.html ) blijkt dat uitkeringsfraude slechts de spreekwoordelijke speld in de fraudehooiberg is, daar waar de volledig gebonden en gestapelde hooibalen als belastingfraude en witwassen volledig aan het zicht van de vooringenomen opsporingsdiensten ontsnappen.
Om u een idee te geven van de ‘onrechtvaardige’ heksenjacht op de uikeringsfraudeur hier een overzicht van de absolute cijfers uit 2012:
• Uitkeringsfraude: 86 miljoen euro per jaar
• Zorgfraude: 178 miljoen euro per jaar
• Acquisitiefraude (spookfacturen): 1 miljard euro per jaar
• Verzekeringsfraude: 1miljard euro per jaar
• Diefstal op het werk: 1,6 miljard euro per jaar
• Faillisementsfraude: 1,7 miljard euro per jaar
• Bedrijfsfraude: 2 miljard euro per jaar
• BTW-fraude: 4 miljard euro per jaar
• Internetfraude: 4,5 miljard euro per jaar
• Belastingfraude: 8,3 miljard euro per jaar
• Witwassen: 18,5 miljard euro per jaar
Laten we vooropstellen dat iedere vorm van fraude laakbaar is, en te allen tijde bestreden moet worden, maar men moet op zijn sloffen aanvoelen dat een fraudevorm die ons jaarlijks 86 miljoen euro kost – en 417.000 pagina’s in zoekmachines oplevert – niet in verhouding staat tot een fraudevorm die ons jaarlijks 18,5 miljard euro kost, en daarbij ‘slechts’ 171.000 pagina’s oplevert in zoekmachines.
Zoals zo vaak wordt door politiek Den Haag, met in hun kielzog de demoniserende MSM, de meest kwetsbare en ‘makkelijke’ partij uitgezocht om als kop-van-jut te fungeren voor de – bij het volk levende – fraudeverontwaardiging, terwijl de werkelijk grote vissen genaamd de georganiseerde misdaad en het bedrijfsleven de dans ontspringen, als zijnde de partners in crime van het volkomen corrupte Binnenhof.
Uitkeringsfraude is – simpelweg gezegd – de boel belazeren terwijl je voor je levensonderhoud afhankelijk bent van geld verstrekt door de overheid, maar is dit feitelijk gezien eigenlijk wel zo?
Onze (R)overheid is geen bedrijf dat eigen inkomsten genereerd, of een product op de markt brengst waaruit men winst behaald, onze (R)overheid is een incassobureau met slechts één ‘verdienmodel,’ het binnenharken van onze zuur verdiende centen middels diverse belastingmodellen.
Maar hoe zit het dan met de ethiek van onze eigen volksvertegenwoordigers, die allen ook – feitelijk gezien – uit de uitkeringsruif eten, ook al hebben zij dit voor zichzelf anders vorm gegeven door hun uitkering een schadeloosstelling te noemen?
Hoe zuiver op de graat zijn onze eigen ‘verheven voorbeelden,’ als bijvoorbeeld blijkt dat de verbouwing van het Binnenhof een rekening gepresenteerd krijgt die loopt van de oorspronkelijk begrote 475 miljoen, via een tussenstap van 562 miljoen en nu dreigt te eindigen bij het duizelingwekkende bedrag van 718 miljoen euro……. u weet wel, nog steeds van het door het Nederlandse volk opgebrachte geld.
En als een – werkelijk onbeschofte – overschrijding van een verbouwingsbudget niet tot de definitie van fraude gerekend kan worden, hoe zit het dan met de vele, vele bonnetjes – naar verluidt van meer dan 5 miljard!! – die het ministerie van clown Hugo niet kan verantwoorden tijdens deze coronaplandemie…… omdat er nu eenmaal altijd wel wat fout gaat tijdens die hectiek?
Steeds meer raak ik ervan overtuigd dat er aan het Binnenhof alleen maar afgestudeerde vingerwijzers zetelen, die uitstekend in staat zijn om u op de meest kleine, en vaak door onwetendheid begane, fouten wensen te wijzen, terwijl ze de eigen miljarden fraudes – en die van hun criminele vriendjes – afdoen als ‘foutjes’ begaan door extreme werkdruk, foutjes bovendien waarvoor ook niemand rekenschap hoeft af te leggen.
Michel Mulder
