Dit is het verhaal van Miriam Leeflang
Dit is het verhaal van Mirjam Leeflang, een gewone doorsnee burger uit Volendam. Voor de Corona crisis werkte ze in de kinderopvang. Lees haar verhaal.
Toen was er Corona.
Je zag t op het nieuws. Ergens dacht ik toen al: dit is t. Maar wist niet precies wat het was. Maar ik wist dat het mis was. Langzaam kwam het binnen in Nederland. Breda waar een vriendin woont. Op een verjaardag trof ik haar. ”Valt wel mee hoor” zei zij nog. Maar een van de verjaardag bezoeksters vond het al eng om naast haar te zitten. En ik deed daar grappig over, want die angst snapte ik echt niet.
Even daarna gooide Rutte alles dicht en ik was zo verschrikkelijk verdrietig. Ik wist dat het niet klopte. Maar het frustreerde verschrikkelijk dat niemand dat zag!! Ik heb best slimme vrienden maar was boos op hen omdat zij hier gewoon in trapte! Ik dacht: zo dom kan je niet zijn..
Ook mijn man vond dat ik wel erg heftig hierop reageerde. Gelukkig is hij het wel met me eens dat de regels onzin zijn en hij wil ook niet dat de kids ingeënt worden. Dus dat is wel fijn.
Naar mijn jongste zoon deed ik alsof t gezellig was lekker thuis en we zouden er gewoon vakantie van maken. Mijn oudste zit al 3 jaar thuis met autisme dus wat betreft school veranderde er niks. En ja we maakten we het samen gezellig. Rustig aan doen en veel tijd samen doorbrengen . Heerlijk.
Maar mijn zoon houdt van regelmaat en ritme, dus ik merkte ook wel dat hij er last van had. Ook omdat andere moeders bang waren en hun kids niet buiten lieten spelen. Ik vond dat onzin, dus hij zat een beetje met een verdeeld gevoel. Want ik was een van de weinigen die dit virus niet serieus nam.
Ook mijn moeder werd echt bang gemaakt door Rutte. Ik respecteerde dat en deed haar boodschappen, maar ik liet ook doorschemeren dat het nieuws angst aan het zaaien was. Ik liet af en toe wat van facebook zien dus langzaam is zij wat minder bang geworden. In mijn omgeving vindt men mij raar. En je krijgt die opmerkingen van: ‘ja politiek win je het niet van hè’. Ik hou me maar stil.
Wel probeer ik zaadjes te planten en brieven te schrijven naar school. Boink , Thierry Baudet. En natuurlijk ben ik van hele leuke groepen op facebook lid. Een ervan is taskforce over de schending van mensenrechten en ik leer daar heel veel. In deze groep worden concrete dingen gedeeld en verzonnen zonder geschreeuw. Ik hoop dat we op deze manier wel iets bereiken..
Ook ben ik een moestuintje begonnen. Heb een regenton aan geschaft . Koop bij boeren.
Betaal zoveel mogelijk cash en negeer de winkels die de regels streng hanteren. Alle beetjes helpen denk ik maar.
Op de brieven krijg vaak de reactie dat men niet anders kan en dat het nu eenmaal de regels zijn. Boos wordt ik daar van. Ook tegen school maatschappelijk werk heb ik gezegd dat zij duidelijk kunnen maken dat dit voor kinderen alles behalve goed is maar ook zij kunnen niks … Maar goed hopelijk zijn er wel zaadjes geplant.
Gelukkig is hier in het dorp een recreatie landje waar mijn man in het bestuur zit en waar alles vrij normaal is. Dus mijn kinderen hebben verder weinig last van de situatie nu. Maar mijn hart breekt als ik denk aan wat zij moeten mee maken als het volk de regering toestaat de noodwet door te voeren. Ik heb heel vaak spijt dat ik hun op deze wereld heb gezet .. mijn kinderen zijn bang omdat hun moeder aan het strijden is. Bang dat dat gevolgen zou kunnen hebben. Niet voor het virus. En dan is het maar de vraag of ik nog aan het werk kom.. ik had een nul uren contact in de kinderopvang . Ik weet niet of ik weer terug kan. En als ik eerlijk ben ik kan niet werken op deze onmenselijke manier . Ouders die niet de tijd mogen nemen om gedag te zeggen en met ons even te praten.. ik denk dat ik daar niet mee om kan gaan.. maar geld heb je ook nodig dus het wordt een hele uit daging ..
Ik hoop dat de hele wereld snel wakker wordt en de huidige regering achter de tralies komt.
Groetjes Miriam
