Hoe vaak hebben wij niet mogen aanschouwen dat onze politieke elite vooraan staan, als het erop aankomt om met de beschuldigende, en moreel verheven vinger, naar anderen te wijzen.
Of het nu gaat om Polen, Hongarije of welk ander land dan ook, onze volksverlakkers op het Binnenhof staan als eerste klaar om deze landen erop te wijzen dat zij zich niet conformeren aan de richtlijnen van een democratische rechtsstaat.
Maar hoe is het nu, nu wij zelf zijn afgegleden naar het niveau bananenrepubliek, waar het politiekorps en het leger tegen het eigen volk worden ingezet? Nu is er geen spoor van zelfverwijt of berouw te herkennen in ons (nep)parlement, en bedekt men alles slechts met de mantel der coronaliefde.
In 2018 heeft de kamer, de motie van kamerlid Voordewind over het erkennen van de Armeense genocide, met overweldigende meerderheid aangenomen, want wij zijn als politiek land uitstekend in het erkennen van andermans gruwelijke falen.
Waar blijft nu echter de motie voor het erkennen van de corona genocide, die zich onder onze neuzen afspeelt, en tot in de lengte der dagen haar slachtoffers zal eisen?
Welk kamerlid is zelfbewust, maar bovenal eerlijk genoeg, om toe te geven dat deze overheid een stille genocide aan het plegen is op het eigen volk, een genocide verpakt in de misselijkmakende glimlach van opperbeul Mark Rutte.
Genocide is een vreemd fenomeen want het is direct zichtbaar als de gaskamers van het nazi-regime, maar is tevens een sluipmoordenaar als de ziekte kanker, die jaren later pas haar fatale tol eist.
De verzwegen genocide in deze is de geestelijke ‘welzijnstoestand’ waarin velen van ons gebracht worden, door een constante staat van eenzaamheid, angst, somberheid en uitzichtloosheid geïnitieerd door het overheidsbeleid, dat ervoor gezorgd heeft dat hele generaties geen toekomstperspectief meer zien, en zelfs vroegtijdig uit dit leven willen stappen.
Voor de bühne – zoals gebruikelijk – veinst onze overheid empathie en bezorgdheid met de geestelijke slachtoffers van corona, waarvoor Paul Blokhuis (VWS) de overheidscampagne met de boodschap : ‘somber of gespannen door het coronavirus? Praat erover’ heeft opgezet, maar wie praat er nog over zijn zorgen of bedenkingen, als dat je direct het stigma staatsvijand opplakt?
Zou een kampbewoner zich tot een SS’er hebben gericht over zijn geestelijke gezondheid? Zou een ontvoeringsslachtoffer zich tot haar toekomstig moordenaar richten in de hoop nog even een band te kweken net voordat hij haar keel dichtknijpt? Ik waag het te betwijfelen.
Het werkelijk diabolische in de huidige GGZ-crisis is dat onze overheid een maatschappij heeft gekweekt waar je simpelweg je verhaal niet meer kwijt kan…… praat erover, ja als het maar wel past in onze richtlijnen en onze rekenmodellen.
De kaalslag die er onder Rutte in de GGZ heeft plaatsgevonden is ongekend, maar tevens hoe gek dit ook klinkt absoluut niet van belang.
Wie ooit met staatsinstelljngen als de GGZ of bureau jeugdzorg te maken heeft gehad weet uit eigen ervaring……. loop er met een grote boog omheen, want je komt er gefrustreeder vandaan dan dat je erheen ging.
Met het Asscher oogappeltje de participatiewet cq maatschappij heeft de overheid alle mogelijkheden tot maatwerk bij het grofvuil gezet, en beoordeeld men de hulpbehoevenden slechts aan de hand van statistieken en profielen.
Er is zo goed als geen psycholoog of psychiater meer die een ‘verward’ persoon nog aan de hand van het eigen menselijk inschattingsvermogen kan helpen, het zijn slechts de voorgekauwde staatslijntjes waarlangs men gelegd wordt om de zo broodnodige diagnose op het voorhoofd te kunnen plakken.
Onze overheid is letterlijk een geestelijke genocide aan het plegen op meerdere generaties, de senioren die dit spoedig in hun voortijdige graf meenemen, en de jeugd die dit decennialang met zich mee zullen dragen als het spreekwoordelijke zwaard van Damocles, wat dreigend boven hun hoofd zal blijven hangen.
Hoe is het mogelijk dat onze overheid onder het mom van ,,we doen het voor uw gezondheid,” een geestelijk moordcontract uitschrijft op miljoenen Nederlanders, en hier niet de rekening voor gepresenteerd krijgt in de vorm van een volkstribunaal?
Zijn wij dan allemaal zo afgestompt dat wij niet zien dat onze grootouders, ouders, broers, zussen, kinderen, geliefden en naasten vermoord worden door dit overheidsbeleid, of moeten wij eerst de gruwelijke realiteit van massale zelfmoorden op ons netvlies geprojecteerd krijgen om te zien dat onze overheid dodelijker is dan welk virus dan ook?
Michel Mulder
