Zo goed als mijn hele leven heb ik nooit kunnen begrijpen hoe een geheel land/volk, lijdzaam kon staan toekijken hoe een maniakale gek met een klein snorretje de macht greep, en datzelfde land in één van de meest wrede dictaturen wist te storten.
Dat – letterlijke – kuddegedrag was, en is, voor mij een vreemd gegeven, uitgesproken als ik ben in mijn mening en de idealen waar ik voor sta.
Sinds de opkomst van Mark Rutte als politiek ‘leider’ begon er al meer inzicht in te dalen over het massaal en apathisch staan toekijken bij de vernietiging van je eigen land en cultuur, maar bij het haast griezelig aan het nazisme verwante hersenspoeling programma genaamd corona, wordt steeds meer zichtbaar hoe manipuleerbaar, en controleerbaar, de gemiddelde persoon eigenlijk is.
Door een ‘geïnjecteerd’ angstgevoel zijn velen bereid al hun 75 jaar geleden heroverde vrijheden uit handen te geven, verlamd van angst als zij zijn, en daardoor incapabel om zelfs de meest simpele beslissing zelfstandig te nemen.
Wij zien, en voelen, letterlijk hoe alles wat tot voor een half jaar geleden volkomen normaal was onder onze kloten vandaan verkocht wordt aan een klein selectief clubje elite, en zijn zelfs zo fatsoenlijk om daarvoor nog te bedanken ook.
Hoe kan het, als je gewoon je gezonde verstand raadpleegt, dat menselijke interactie en genegenheid tot een no-go zone zijn benoemd naar traditie van een gestapo en ss maatschappij van angst en verraad.
Intimiteit, één van de basisgegevens van het menselijk ras, is op last van een gehyped virus sneller verbannen dan Harvey Weinstein bij een hedendaagse casting.
Mijn hart huilt – maar is tevens vol onbegrip – als ik, op het oog volkomen normale mensen, elkaar op straat zie passeren of de ‘opponent’ zichtbare lepra aan de aars heeft hangen, en het ontwijkingsgevoel doet de tijden van de allereerste aids-openbaringen herleven.
Het meest trieste van deze hele waanzin is dat het hele gezinnen, vriendschappen of werkrelaties – soms voorgoed – beschadigd, geïnitieerd door een overheid die er alles aan gelegen is om het tot voor kort groeiende gevoel van verbondenheid de kop in te drukken.
Narcisten als Rutte en de Jonge spelen met de gezondheid, de levens en de gevoelens van iedereen, met een zelden in Nederland vertoonde nonchalance en berekend of zij zojuist stage hebben gelopen in één van de vernietigingskampen van Adolf.
Misdaden tegen de menselijkheid uiten zich vaak in oorlogshandelingen die in vele gevallen de benaming genocide dragen, maar het doelbewust uitschakelen en verbieden van elke menselijke emotie, is misschien nog wel een grotere misdaad tegen de menselijkheid dan de daadwerkelijke dood.
Een mens die zijn genegenheid niet meer kan, en mag, uiten en die daardoor volkomen op zichzelf aangewezen is sterft – letterlijk – beetje bij beetje van binnen, en een meer gruwelijke dood is nauwelijks voorstelbaar.
De meest kwetsbare groep in onze maatschappij, de senioren, hebben juist in de laatste fase van hun leven, met het besef van een naderende dood behoefte aan contact, familie en een gevoel van genegenheid.
Terugkijkend op hun leven, wat in veel gevallen steeds moeilijker gaat, willen zij graag een gevoel van ‘vrede’ met een naderend einde wetende dat zij een goed en vrij leven gehad hebben.
De maatregelen van Rutte en co. schetsen echter een inktzwarte herinnering aan een bijna voltooid leven, en ter ere van wat?
Naar mijn mening zouden de meeste mensen kiezen voor een ‘kans’ op een besmetting als dat zou betekenen dat zij op hun eigen voorwaarden en in vrijheid hun leven konden afsluiten, en niet in een gevangenis-achtige omgeving waar de dood op bestelling verschaft wordt door een totalitaire dictatuur.
Als er ooit een kabinet in Nederland in aanmerking zou komen voor een aanklacht wegens misdaden tegen de menselijkheid dan is dit het kabinet Rutte III, waar met de waan van de dag meer en meer machtswellustige narcisten tevoorschijn komen.
Michel Mulder
