In de grensstreek tussen België en Nederland is een stuk bos afgezet voor een klopjacht, niet één zoals jaarlijks op het kroondomein Het Loo, maar op een mens van vlees en bloed.
Laat ik vooropstellen dat ik tegen iedere vorm van geweld ben, zowel tegen mens als dier, en dat ik vind dat de oplossingen altijd in het woord gevonden moeten worden i.p.v daden van vaak misselijkmakend geweld.
Maar waar ligt nu precies de scheidslijn tussen het zijn van een held, of een terrorist?
De ‘vos’ in de klopjacht van zowel Belgische als Nederlandse eenheden is een zéér ervaren Belgische militair, die – zoals ik begrijp – op vele missies zijn leven in de waagschaal heeft gesteld omdat zijn vaderland daarom vroeg.
Wat wij zien als bijdrage van dank aan veel militairen, of dit nu Nederlandse, Belgische of bijvoorbeeld Amerikaanse zijn, is een totale minachting van hun vaderland, nadat zij eenmaal hun levensbedreigende taken hebben uitgevoerd.
De hoeveelheid militairen die rondlopen met niet serieus genomen, ja zelfs weggewuifde, PTSS klachten is schrikbarend hoog…… maar hee het zijn militairen hé, dus die moeten gewoon niet zeiken.
Ik keur de actie van deze militair – mocht hij die zelf geïnitieerd hebben – absoluut niet goed, maar waar blijft de ‘waarom’ vraag in dit hele schrijnende dosier?
Waarom heeft deze militair besloten dreigementen te uiten naar o.a een Belgische viroloog – ik wil zijn naam niet eens noemen – in het licht bezien van zijn overduidelijke liefde en jarenlange trouw aan zijn vaderland?
Deze waarom vraag zal niet boven tafel komen omdat het makkelijker is – lees: meer in de agenda past – om hem direct het label ‘extreem rechts’ naast zijn medailles op te spelden.
Als deze militair een extreem rechts gedachtegoed nastreeft dan was dat tot nu toe blijkbaar geen belemmering voor gewelddaden in overheidsdienst, maar als het zich tegen diezelfde overheid keert dan moet dit ineens expliciet benoemt worden, om de massa op te hitsen voor een ouderwets volksgericht.
Personen die in hun bovenkamer overduidelijk een mate van stabiliteit vertonen, anders kan je niet zo lang dienen in een leger, moeten in staat geacht worden zelfstandig te kunnen beslissen over ‘goed en kwaad,’ en de mate waarin van bovenaf opgedragen geweld en maatschappelijke destructie nog menselijk verdedigbaar is.
Deze militair zag – naar ik begrijp – zijn vaderland door de coronamaatregelen een kant op gaan waar zijn jarenlange inzet zich niet voor geleend heeft, en voelt het overduidelijk als zijn missie om hier verandering in te brengen, juist zoals zijn vaderland jarenlang van hem gevraagd heeft.
Het gekke echter van het grijpen naar geweld is dat het algemeen geaccepteerd wordt als dit vanuit overheidswegen geïnitieerd wordt, maar direct wordt veroordeeld als dit vanuit het individu komt…… terwijl er geen wezenlijk verschil tussen de twee zit, behalve de mate ervan.
Waar in de geschiedenis is er echter bepaald dat er op geweld een monopolie ligt dat geheel in overheidshanden ligt?
Als een onderscheiden en zeer ervaren militair als mens besluit te grijpen naar geweld dan maakt dit hem een terrorist, maar als bijvoorbeeld een afgestudeerde leraar zou besluiten tot het inzetten van geweld, simpelweg omdat hij tot een overheid behoort, dan is dit ineens rechtvaardig en wettelijk onderbouwd.
Ik keur alle vormen van geweld af, tenzij voor eigen levensbehoud, en ben dan ook de mening toegedaan – hoe tegenstrijdig dit ook klinkt – dat geweld nooit een alleenrecht mag zijn van één partij, enkel omdat men de benaming overheid draagt.
Deze zoveelste crisis binnen de coronacrisis zal weer enkel slechts verliezers opleveren, en geen enkele vorm van zelfreflectie opleveren bij de groep massaal bedreigde virologen, die nog steeds niet het besef hebben dat hun handelen van levensbedreigende invloed is op het dagelijks leven van miljoenen landgenoten.
Moeten zij daarvoor bedreigd worden? Nee, absoluut niet.
Moeten zij daar echter een mate van besef over krijgen? Hell yeah!
Michel Mulder
