Dit wordt waarschijnlijk het meest persoonlijke stuk wat ik ooit geschreven heb, maar ik ben redelijk pissed-off over alle ‘goedbedoelde’ foto’s en filmpjes die men massaal deelt om ons ervan te doordringen dat het overlijden aan corona zo ongeveer de ergste hel op aarde is.
Begrijp je niet wat ik met dit stuk wil zeggen, of ben je het er niet mee eens, dat is je goed recht maar kom niet met je geneuzel want dan heb ik liever dat je mij gewoon direct verwijderd, want ik ben de ‘claim’ die dit virus – voornamelijk door het gedrag van mensen – op de maatschappij legt echt spuug- en spuugzat.
Kan je schrijven als de tranen letterlijk in je ogen staan, en daarmee het zicht op hetgeen je wilt vertellen geheel vertroebelen? Ja, dat kan weet ik nu uit eigen ondervinding.
Dagelijks mogen wij verhalen aanhoren – of foto’s en filmpjes bekijken – van artsen, familieleden en celebs die allen dezelfde teneur hebben: overlijden aan corona is het ergste wat je kan overkomen.
Ik geloof heilig dat het overlijden aan benauwdheidsklachten – longontsteking – een vreselijke dood is die je niemand gunt, maar is dit de enige nachtmerrie-achtige dood die er bestaat? Heeft corona nu ook ineens het patent op onmenselijk lijden?
Zelf heb ik 2 sterfgevallen binnen het eigen gezin moeten meemaken, en ik kan een ieder vertellen dat deze in gruwelijkheid en lijden niets, maar dan ook niets onder gedaan hebben voor het overlijden aan corona-achtige klachten.
Toen mijn broertje van slechts een paar maanden oud in mijn armen stierf aan de gevolgen van een hersentumor, was hij blind en doof en liep er een litteken over zijn hele hoofdje door de operatie die hij had ondergaan. Een zéér onrechtvaardig overlijden dat je geen enkel kind wenst.
Op het moment dat mijn vader in 2015 overleed aan de gevolgen van kanker, was hij geen schim meer van de grote sterke vent die hij altijd is geweest, zozeer had de kanker alles in hem weggevreten, en vooral de laatste paar dagen na de palliatieve sedatie zijn slopend voor voornamelijk de omgeving.
Sorry dat ik het dus nu maar zo bot benoem, maar de monopolie-positie op lijden die een ieder – die dit soort berichten verspreidt – nu zo graag claimt, druist in tegen alles wat miljoenen mensen op dagelijkse basis meemaken, en waar geen hond of mediakanaal naar kraait.
Per dag overlijden er 128 (!!!) mensen aan kanker in Nederland, een soms jaren durende lijdensweg waarbij patiënten soms letterlijk voelen dat hun lichaam van binnen wegevreten wordt door de kanker.
In Nederland zijn er ongeveer 615.000 COPD patiënten die soms letterlijk iedere dag naar adem moeten happen, het gevoel hebben dat zij stikken, en waarvoor iedere dag een gevecht is van leven of dood…… je hoort er zo goed als geen media over.
Er zijn ongeveer 1.500 ALS patiënten in Nederland, waarvan de gemiddelde levensverwachting na constatering van de ziekte 3 tot 5 jaar is. Deze mensen hebben – cru gezegd – een doodsstrijd van 3 tot 5 jaar waarbij zij lijdzaam moeten toekijken hoe steeds meer functies van hun lichaam uitvallen, tot de meeste letterlijk stikken omdat hun ademhalingsspieren uitvallen. Ik hoor dit niet masaal op social media van artsen en celebs om ons te laten weten hoe gruwelijk deze ziekte is.
Het overlijden aan een ziekte, welke ziekte dan ook is vreselijk, en vaak zéér ingrijpend voor de naaste omgeving, maar corona is daarin geen uitzondering.
Het meest heftige aan dit virus is de snelheid waarin men overlijd als men eenmaal heftig ziek is, en het gebrek aan afscheidsmomenten voor de naasten. Gek genoeg is dit – vrij clinisch bezien – ook de ‘positieve’ kant van het geheel…… juist deze snelheid (en nee, dat is geen schoffering van de slachtoffers of hun nabestaanden)
Een lijdensweg voor mij, en waarschijnlijk velen anderen, is juist een jarenlang gevecht waarbij je soms letterlijk iedere dag op de rand van de dood staat.
Besef hoe zwaar het is voor zowel patiënt als omgeving als een ziekte iemand beetje bij beetje sloopt.
Als je ziet hoe je vader, moeder, broer, zus, geliefde of naaste iedere dag een beetje meer van zichzelf verliest, iedere dag vermagert of inteert, zijn of haar gehoor of zicht verliest, smaak- en geurvermogen moet inleveren en soms zo met zichzelf worstelt door een slopende ziekte dat het hele karakter veranderd.
Besef wat voor effect het heeft als jij je vader of moeder letterlijk naar de wc moet helpen omdat zij dit zelf niet meer kunnen, moet voeren en verschonen, wat je met alle liefde doet, maar waarbij je letterlijk iedere dag een stukje meer van deze persoon ziet sterven. Een constant rouwproces wat soms jaren aanhoudt, en waarbij je tegen beter weten in jezelf groot houdt zodat zij niets merken, terwijl ze soms niet eens meer weten wie je bent.
Letterlijk iedere dag wel willen schreeuwen van onmacht en woede, maar met dit gevoel nergens heenkunnen uit liefde voor hem of haar, en daarmee de woede jouzelf van binnen laten wegvreten. Je geliefden willen vasthouden met alle kracht, maar constateren dat hun botten te broos geworden zijn voor welke omhelzing dan ook. Iedere fucking dag een stukje meer loslaten van degeen van wie je houdt, deze persoon letterlijk tussen je handen zien afbrokkelen en wegglippen, en daarmee een gigantisch archief van beelden opbouwend die je eigenlijk niet als laatste beeld wilt overhouden, dat is voor mij letterlijk een lijdensweg voor zowel patiënt als omgeving…….. en niet een abrupt wegrukken van iemand, hoe pijnlijk dit ook is.
Ik kan hier nog duizenden woorden schrijven over allerlei vreselijke ziektes waarbij het overlijden een ware lijdensweg is, maar wat heeft het voor zin tijdens deze corona-hysterie?
Het lijkt wel of de enige dood die nog te betreuren is, het overlijden aan corona is, en dat is voor mij een klap in het gezicht van alle andere patiënten die nu letterlijk voor hun leven vechten, een gevecht dat soms jaren en jaren duurt en een zware wissel op de hele omgeving trekt, maar heeee…….. dat zijn slechts nummers in de statistieken die wij al jaren gewend zijn en waarvoor wij, de artsen, politici en de media de ogen gesloten hebben.
Michel Mulder
