(Ongehoord Nederland)
Covid-19 regime verziekt ons mensbeeld
Het is niet het virus dat ons mensbeeld verandert. Covid-19 is slechts een hersenloos partikel, een stukje RNA verpakt in een eiwitmantel. Nee, het zijn de maatregelen van de overheid. Het hele pakket aan maatregelen heeft een dusdanige effect op de samenleving dat we kunnen spreken van een Covid-19-regime.
De genomen maatregelen waren nieuw voor ons. Tijdens de lockdown werden niet slechts zieke mensen of mensen met symptomen opgeroepen zich te isoleren, maar iedereen, ook zij die volledig gezond en vrij van symptomen waren. Ook de ‘social distancing’ en het dragen van mondkapjes op sommige plekken gelden voor iedereen, jeugdig of oud, ziek of gezond, kwetsbaar of sterk. Het maakt allemaal niet uit. Alsof de richtlijnen onderdeel zijn van de dagelijkse hygiëne en routine: poets je tanden, was je handen, veeg je voeten, houd anderhalve meter afstand, vergeet je broodtrommel en je mondkapje niet. Het regime moet blijkbaar alledaags worden.
Sinds mensenheugenis mijden mensen elkaar als ze ziek zijn. Denk aan opmerkingen als ‘ik kus je niet want ik ben verkouden’ of ‘ik kom niet op kraamvisite want ik heb het flink te pakken’. We weten niet beter dan dat je zieke mensen mijdt als je een zwakke gezondheid hebt en zieke mensen weten niet beter dan dat zij moeten uitzieken voordat zij zich weer onder de mensen begeven. Die gewoonte zit in ons, gebaseerd op gezond verstand.
De verantwoordelijkheid om anderen niet te besmetten ligt bij de persoon met symptomen. De zieke ziekt thuis uit. Wij noemen iemand pas ziek nadat er diagnose is gesteld en wij vinden iemand pas ‘gevaarlijk’ bij duidelijk besmettelijke symptomen. Dit was ons vertrekpunt. En toen kwam Covid-19…
In de huidige coronacrisis gaan we er volledig van uit dat je anderen kunt besmetten zonder dat er sprake is van symptomen; de aangestoken persoon kan daarvan ernstig ziek worden, denken we. Deze aanname is ook de grondslag van alle maatregelen die de overheid heeft genomen. Het is zeer de vraag of deze aanname voldoende wetenschappelijk is onderbouwd ‒ en áls dat al zo zou zijn, moet die aanname dan ook leidend zijn voor je beleid?
Dat iemand drager kan zijn van een ziekte zonder ooit symptomen te ontwikkelen, is gebruikelijk bij erfelijke afwijkingen. Alle recessief overerfbare afwijkingen worden door dragers doorgegeven. Ook bij zoönosen is er sprake van een dierlijke drager. Het varken kan mensen besmetten en ziek maken zonder zelf symptomen te hebben.
Maar let op! Je kunt dit niet projecteren op intermenselijke infectieziekten. Als je dat doet, kom je terecht in de wereld waarin wij ons nu bevinden. Een samenleving met angstige mensen waarin we elkaar beschuldigen en controleren op naleving van het Rivm-protocol. Families, collega’s, vrienden worden uiteen gedreven. Alle sociale structuren waarin normaliter vriendschappen worden beleefd ‒ sportclubs, kerken, hobbyclubs ‒ liggen op hun gat. Een compleet ontwrichte samenleving.
We zijn ineens verantwoordelijk voor ziekteverwekkers die we bij ons kunnen dragen en voor de gezondheid van andere mensen. Dit wordt een claimcultuur: ‘Jij hebt mij ziek gemaakt, want je stond te dicht bij mij.’
Dat er kwetsbare mensen zijn en dat die een groter risico lopen ziek te worden of te sterven, is van alle tijden. Maar nu niet meer. Als nu een kwetsbare sterft, is er mogelijk een schuldige die zich niet hield aan het Rivm-protocol. Nabestaanden kunnen het Covid-19-regime aangrijpen om schadevergoeding te claimen. Juristen gaan het druk krijgen. Wie wil zo’n samenleving?
De aanname dat je reeds besmettelijk bent zonder symptomen verziekt ons mensbeeld. Het zegt dat wij allen potentiële dragers van Covid-19 zijn. In plaats van mijn medemensen te zien als soortgenoten om mee om te gaan, moet ik hen nu zien als besmettingsbronnen die gemeden moeten worden. Mijn buurvrouw is nu een wandelende dierentuin met enge beestjes. Zo moet ik ook mijzelf beschouwen. Ik ben gevaarlijk voor anderen, voor mijn oude moeder, mijn astmatische zus, mijn vriendin met suiker, mijn zwager met overgewicht.
Het is niet aangetoond dat mensen zonder symptomen anderen dusdanig kunnen aansteken dat ernstige ziekte volgt. Iemand met duidelijke symptomen kan anderen besmetten. Iemand met milde symptomen kan anderen slechts licht besmetten. En iemand die helemaal geen symptomen heeft, kan de ziekte amper overbrengen. Een normale weerstand weet dit soort ‘aanvallen’ op te vangen. Gebeurt het toch, dan zal de nieuwe besmetting mild of subklinisch verlopen. Omgang met iemand die weinig tot geen symptomen heeft, is een verantwoord risico dat we mogen nemen. Een beetje risico op het oplopen van infectieziekten is de normale prijs die de mensheid betaalt om mens te zijn.
In de Bijbel werden mensen die een besmettelijke ziekte hadden onrein verklaard door een priester. Dit kon alleen gebeuren wanneer er sprake was van duidelijke symptomen. Momenteel zijn wij allemaal onrein verklaard. Mondiale en nationale ‘priesters’ hebben zich het recht toegeëigend de gehele bevolking als mogelijk besmettelijk te labelen. Wie gaf hun dat recht? Evenzo zal het beloofde vaccin de ontvangers weer rein verklaren. Met vaccin zijn we immers geen gevaar meer voor anderen en kunnen we weer volop deelnemen aan de samenleving. Wie geen vaccin wil, blijft ‘mogelijk besmettelijk’ en zal niet volop kunnen deelnemen aan de samenleving.
Mensen die de door de overheid gestelde regels steunen, beseffen waarschijnlijk niet dat hun mensbeeld daardoor is gewijzigd. Velen zullen op den duur dit nieuwe mensbeeld niet kunnen dragen. Het zal zich tegen hen keren. Eenzaamheid, depressies en psychische stoornissen als smetvrees en angststoornissen zullen toenemen, met alle gevolgen van dien. Het aantal coronadoden zal gevolgd worden door meer doden als gevolg van dit verwrongen mensbeeld. Een trieste prognose.
Een steeds groter wordende groep accepteert het corona maatregelenpakket niet meer. Hun onderbuikgevoel zegt hen dat er iets niet klopt. Het nieuwe mensbeeld staat hen tegen, maar wellicht zijn ook zij zich daar niet van bewust. Deze mensen zullen gefrustreerd raken. Beide groepen lijden op hun manier onder de maatregelen. Bij de accepterende groep keert het zich naar binnen, bij de tweede groep zal het zich naar buiten keren.
Wie wil zo naar zichzelf en anderen kijken, als besmettelijk? Het Covid-19-regime ontmenselijkt onze samenleving. Wij zijn van nature sociale wezens, we hebben behoefte aan nabijheid, vriendschap, sociaal contact en aanraking. Dit nieuwe mensbeeld is onethisch.
[zombify_post]
