‘Heer’ Rutte,
Met verbazing heb ik je hartverscheurende oproep gezien aan het Nederlandse volk, uiteraard in een modieus overhemd gestoken om te benadrukken dat je zo ‘gewoon’ bent gebleven, om toch vooral te doneren aan Beiroet.
Ik wil met dit schrijven niet ontkennen dat wat daar gebeurd is verschrikkelijk is, want dat is het, maar ik wil toch graag even wat onderdelen van je speech ontleden, en één op één overzetten naar onze eigen maatschappij.
Allereerst wil ik beginnen met het – blijkbare – gegeven dat wij Nederlanders nogal een ‘winnend’ volkje zijn in de ogen van zo’n beetje de rest van de wereld.
Wij staan op nummero uno in het racisme- en slavernijdebat, want geen ander volk ter wereld heeft blijkbaar zo’n gitzwart en met gif doorspekt verleden als wij, die satanische Hollanders.
Het vreemde hierbij is echter dat wij in het ‘grote weggeef topic ook ‘douze points’ krijgen toebedeeld van iedereen, want waar ook ter wereld er een ramp gebeurt….. er wordt verwacht dat wij Nederlanders wel weer de – steeds minder rijkelijk gevulde – knip trekken.
Slavenhandelaren of barmhartige Samaritanen, het blijkt allemaal ruimhartig aanwezig in die uit de klei getrokken polderbewoners uit dat racistische land, waar toch bijna geheel Afrika, het Midden-Oosten en Oost-Europa wil komen wonen.
Van al die onwetenden, die de klok hebben horen luiden maar niet weten waar de klepel hangt, kan ik dit misschien nog wel velen herr Rutte, maar van een lands’leider’ met een studie geschiedenis achter de maagdelijke rug toch ietwat minder.
Je begint je melodramatische oproep met de gevleugelde woorden: “Het leek wel een rampenfilm, die enorme explosie in Beiroet,” waarna er een vervolg kwam in de vorm van: “Een vuurbal boven de stad, en de drukgolf die in de verre omtrek enorme schade veroorzaakte, die heel veel mensenlevens heeft gekost en ook heel veel gewonden. Het was geen rampenfilm het was pure realiteit, in een stad, in een land waar de mensen het al moeilijk hebben. Daarom moeten we er nu zijn voor de mensen in Libanon, dat doen we natuurlijk als kabinet, maar ook met zijn allen als land door gul te geven op giro 555 van de samenwerkende hulporganisaties. Zodat we met zijn allen laten zien en voelen dat we schouder aan schouder staan met de mensen in Libanon, zodat er hoop is na de wanhoop.”
Toen je klaar was met je oproep van de hoop, die vele Nederlanders al maanden hadden verwacht maar nooit zullen horen, was het eerste wat mij te binnen schoot…….. die ge. (censuur) zal het nooit leren!
Hoe bestaat het herr Rutte dat jij de rampenfilm in een ander land met empathie weet te ‘omarmen,’ terwijl de ramp die zich in je ‘eigen’ land afspeelt volkomen aan je gezichtsveld onttrokken is?
Hoe moet het, door jouw beleid als een citroen uitgeknepen, Nederlandse volk jouw oproep tot gul geven zien, als honderdduizenden – zoniet miljoenen – van ons niet weten of zij ’s avonds te eten hebben, of hun rekeningen kunnen betalen?
Jij, Mark Rutte, bent voor Nederland wat die ontploffing voor Beiroet was, jij vaagt vele individuen, hele gezinnen, ondernemers en zo onderhand een groot deel van de middenstand en het MKB met explosieve kracht van de aardbodem, staat erbij en kondigt nog wat dictatoriale maatregelen aan.
Waarschijnlijk wist je het nog niet herr Rutte, want zoveel voeling heb je niet met de Nederlandse maatschappij en het volk, maar de rek is eruit.
Onze portemonnee is slechts nog gemaakt van uienschillen, de tranen springen in je ogen bij het openen ervan, maar volgens onze landelijke Scrooge kunnen wij nog wel wat ‘mededogenduiten’ missen voor het zo hard getroffen Libanese volk.
Wanneer ga jij een keer inzien dat het Nederlandse volk door jouw opeenvolgende kabinetten, en de coronaleugens, zo hard getroffen is dat vele ouderen parallellen trekken met de tijden van de tweede wereldoorlog.
Wanneer dringt in Den Haag een keer het besef door dat wij het zat zijn om als tweederangsburgers in ons eigen land – je weet wel, die provincie van Europa – behandeld te worden?
Je gespeelde empathie en vriendschapsband met het volk van Libanon is weerzinwekkend herr Rutte, vooral in het licht bezien van al die ouderen die hier, door jouw beleid, in eenzaamheid zijn gestorven, en waarvan de nabestaanden nu moeten aanhoren dat wij ‘schouder aan schouder’ moeten staan met het Libanese volk.
Waar waren die schouders voor onze senioren Mark?
Waar waren die schouders voor al die personen die zelfmoord hebben gepleegd omdat zij de eenzaamheid niet meer aankonden, of omdat hun bedrijf door de coronaleugens naar de kloten is geholpen?
Waar zijn die schouders en die boodschap van hoop voor al die Nederlanders die het water aan de lippen staat, die hun levenswerk – hun bedrijven – kapot gemaakt zien worden en die letterlijk het gevoel hebben zich in een slechte film te bevinden?
Wat misschien nog wel meer misselijkmakend is aan je rol van ‘meelevend’ staatshoofd is het feit dat jij de burgerdoden bij een verkeerd verlopen Nederlands borbardement met ‘dodelijke precisie’ onder het tapijt probeerde te schuiven.
Herr Rutte je doet me letterlijk kotsen met je oproep, en niet vanwege het Libanese volk, maar vanwege de openlijke hypocriet die je andermaal blijkt te zijn.
