Eergisteren heb ik een open briefje geschreven als reactie op het schrijven van politieagente Marjolein Til, die haar frustratie over de bejegening van agenten van zich afschreef op haar facebookpagina.
Ik heb a shitload aan reacties gekregen – als in: de hoeveelheid en niet de inhoud – op mijn bericht, waaruit blijkt dat heeeeuul veeeeuul Nederlanders er net zo over denken.
Toch kreeg ik uiteraard ook – en zou niet anders willen – negatieve reacties, en zelfs een toenaderingsverzoek van een niet nader te noemen agent met de uiteindelijke vraag waarom ik zo negatief over de poitie denk, waaruit blijkt dat mijn ‘visie’ niet gedragen wordt door geheel Nederland (wat uiteraard een stuitende arrogantie insinueert, maar niet zo bedoeld is)
Er was een ‘grappige’ reactie van een 5G defenceforce aanhanger die mij wist te vertellen dat er niet één van mijn opsommingen klopte, terwijl er toch echt ook een persoonlijk meegemaakt voorval bij stond….. over arrogantie gesproken, en het zijn voornamelijk dit soort reactie’s en ongewenste messenger verzoeken die bij mij de noodzaak opwekken om het nog één keer uit te leggen.
‘Onze’ zwart-gele brigade, in hun rug gedekt door o.a.de hoofdbestuurder van de Nederlandse politiebond Koen Simmers, voelt zich in haar eer aangetast, en weigert zich onder het plengen van de nodige door Marjolein gelate tranen, nog langer als de kop van jut te laten gebruiken. Een beetje zeg maar als dat het Nederlandse volk dat zich nog langer weigert als bokszakken te laten gebruiken door diezelfde zwart-gele brigade.
Vanuit een beperkt gezichtsveld – en dan niet alleen door de ME-helmen – begrijp ik haarfijn wat de dienders proberen te vertellen. Wij volgen orders, en wie we daarvoor de typhus in moeten slaan dat is niet aan ons om daar een moreel oordeel over te vellen. Was elk beroep maar zo simplistisch.
Als wij, de gewone agenten, op een debriefing beelden van ‘als beesten tekeergaande ME’ers, of als ophitsers ingezette undercoveragenten te zien krijgen, en dit toch ‘ietwat’ gaat knagen bij ons, dan worden deze vraagtekens heel vakkundig vanuit de top weggenomen door de benamingen geplakt en geknipt en nepnieuws.
Het is prima dat de maatschappij tot op het bot verdeeld wordt, maar bij de zwart-gele brigade moeten de rijen uiteraard ten koste van alles gesloten blijven.
Maar dan is daar dat moment, beste agent, dat je na een dag vol verwensingen thuis komt en in de ogen van je gezin kijkt, of waar je als vrijgezel een biertje of een Yogho Yogho pakt, en de dag nog eens doorneemt, buiten het bereik van de opgelegde groepsdruk.
Op dat moment kan het niet anders – tenzij je een algehele narcist bent – dat er ‘iets’ gaat knagen in dat gedeelte van je brein dat geweten heet.
Dat je in de reflectie van de ogen van je gezinsleden, of zuigend aan het rietje van je Yogho Yogho-pakje een moment – al is het maar één moment – van bezinning hebt en jezelf afvraagt: zijn wij als beroepsgroep wel goed bezig?
Is het voor onszelf moreel nog te verdedigen dat wij op zaterdag een kniebuiging doen bij een BLM-demonstratie terwijl wij op zondag, op exact dezelfde locatie, Nederlandse burgers die onder hun grondwettelijke rechten voor hun vrijheid demonstreren, letterlijk de tering slaan zonder aanziens des persoons. (zoals ook een oud politieagent die bont en blauw geslagen werd)
Zijn wij nog serieus te nemen als wij met volledige gezichtsbedekking, en zonder welke vorm van identificatie dan ook, burgers als vee bijeendrijven zonder de minste kans op enige vorm van dialoog?
Voel ik mij nog een ‘instrument’ van de democratie als ik burgers arresteer enkel voor het dragen van t-shirts met de tekst: stop de lockdown, of verwijzingen naar het begrip vrijheid?
Sta ik als politieagent, maar ook als individu, nog achter opgelegde maatregelen als het in beslag nemen van stoepkrijt, waar ‘gevaarlijke’ subversieve elementen bloemen en vredelievende teksten mee aan het opschrijven waren?
Herbeleef ik nog de opzegging van mijn eed, waarin ik o.a. trouw zweer aan de grondwet – u weet wel diezelfde wet die de burgers het recht op demonstratie geeft – en waarin ik zweer (beloof) dat ik mij zal gedragen zoals een goed ambtenaar betaamt, dat ik zorgvuldig, onkreukbaar en betrouwbaar zal zijn en dat ik niets zal doen dat het aanzien van het ambt zal schaden.
Herbeleeft u dit moment beste agent, nu uw ambt en uniform voor een groot deel van Nederland synoniem zijn geworden aan volksverraad, trouw aan een klein clubje elite en een niet uit te leggen hang naar boven de wet staand narcistisch gedrag?
Dat u niet allen onder deze ‘kwalificaties’ te plaatsen bent is uiteraard een gegeven, er zijn genoeg goede politieagenten…… helaas is het merendeel daarvan met pensioen.
Nee het is uw tekort aan inlevingsgevoel en zelfkritiek, u de personen die als één van de taken heeft om heersend sentiment en situaties aan te voelen, die ervoor zorgt dat een steeds groter deel van onze samenleving zich van u afkeert, en symbolisch met hun rug naar u toe gaat staan.
En toch is de oplossing zo heel erg simpel. Leef u in in het gevoel en sentiment wat heerst, besef dat veel mensen op het Malieveld daar ook stonden voor uw toekomst, maar bovenal durf ook eens kritisch en vragend naar uw opdrachtgevers te zijn, en geef daarbij aan dat hetgeen u nu opgedragen wordt, niet hetgeen is waarvoor u ooit die eed van trouw heeft afgelegd en dat dat in alle redelijkheid niet van u geëist mag worden.
U zult zien hoe snel er dan weer positief over onze zwart-gele brigade gedacht wordt.
Michel Mulder
