Met tranen in mijn ogen zitten kijken naar een filmpje van 2 dochters die na maanden weer een kwartier bij hun vader op bezoek mochten.
Afgeschermd door een plaat plexiglas vertelt een oude baas dat hij dit niet aankan tot aan zijn dood. Letterlijk vertelt hij dat hij als grote vent het liefst de hele dag wilt huilen maar zich beperkt tot de nachten.
Dat is wat dit beleid gebaseerd op aannames ipv kennis doet met niet alleen de psyche van de mensen in zorginstellingen. Het verhaal scheurt mijn hart al uit mijn lijf en ik probeer mij dan in te beelden wat het met de dochters en zijn kleinkinderen doet. We mogen niet vergeten dat deze situatie zich voordoet bij mensen van elke leeftijd.
Kinderen met een beperking die vanachter een raam sinds maanden hun ouders weer mogen zien. Welgeteld een kwartier.
Jaarlijks overlijden enorm veel ouderen door uitdroging in de zomer en deze zomer wordt het gebruik van ventilatoren soort van verboden. Het gegeven dat ventilatie eigenlijk de beste remedie tegen het virus is wordt zo compleet van de tafel afgeveegd.
We kunnen vast beginnen met graven graven.
Echter betreft dit verdriet niet alleen hulpbehoevenden. Ik zie dagelijks nog zoveel huilende kleuters door hun ouders het schoolplein opgeduwd worden waar een warm afscheid in de klas niet meer mogelijk is. Een deel van de maatschappij die het emotiepotje nog aan het vullen is en waar elke druppel van liefde van belang is in de ontwikkeling. De man in de film nam eigenlijk verbaal al afscheid want als hij mocht kiezen dan wilt hij de volgende keer zijn kinderen en kleinkinderen bij Petrus ontmoeten.
Ik ben bang dat Petrus flink in de overuren gaat deze zomer en ik hoop dat er straks genoeg psychologen zijn om de komende jaren mensen te begeleiden in het verdriet wat dit beleid veroorzaakt.
Knuffel voor de hele wereld.
M.Verheij.
