Nog steeds zijn er mensen die geloven dat wij ooit – na dat lieve prikje – weer terugkeren naar het normaal, wat dat dan ook mag zijn, maar hangt dit nog wel af van het feit of je je gifcocktail wel hebt genomen?
Hoe moeten wij de terugkeer naar het normaal zien, in het licht van het BOA en politieoptreden, of de regeldrift van het ambtenarenkorps?
Wie op de hoogte is van het Stanford-gevangenisexperiment weet dat er slechts de suggestie van macht nodig is om mensen in ware beesten, en onderdanige slaven te veranderen, en dat dit proces slechts het geringe aantal van nog geen 7 dagen nodig heeft.
Het Stanford experiment werd na slechts 6 dagen – van de oorspronkelijke 2 weken – stopgezet omdat het falikant uit de hand liep, en deelnemers fictie niet meer van werkelijkheid konden onderscheiden.
Deelnemers die de rol van gevangenenbewaarders kregen toegediend werden daadwerkelijk bewaarders, en de aangewezen ‘gevangenen’ gingen zich daadwerkelijk gedragen als gevangenen.
Het ‘spelen’ met toebedeelde macht is niet aan de mens besteed omdat we daar – uitzonderingen daargelaten – te zwak en te chantabel voor zijn, en bij het minste beetje toebedeelde macht ons innerlijke beest de kop opsteekt.
Het Stanford experiment werd opgezet als bewijs van situationisme (“de externe situatie bepaalt persoonsgedrag”) en de coronaplandemie is daarmee een wereldwijde kopie van dit voortijdig stopgezette experiment.
Als 6 dagen een toebedeelde functie in een rolspel de deelnemers al dermate veranderd dat zij zichzelf, en hun daden, achteraf niet meer herkennen, wat doet een ‘rollenspel’ van ruim een jaar dan met al die bewaarders – lees: BOA’s, agenten en ambtenaren – en gevangenen – lees: coronabelievers -? Ik geloof dat ik hierbij het antwoord niet eens hoef te geven.
Een terugkeer naar een ‘normaal’ is niet meer mogelijk omdat wij straks met grote groepen gedesorriënteerde mensen zitten, die psychisch dermate van slag af zijn dat er in hun optiek geen enkel normaal meer zal zijn.
Zie het als een promotie naar een leidinggevende functie op je werk. In de basis hebben we dan met dezelfde persoon te maken, maar zijn de omgangsvormen toch anders geworden. Het is daarnaast voor welhaast iedere persoon te bevatten als je hem of haar meer ‘bevoegdheid’ geeft op de werkplek.
Degradeer diezelfde persoon echter na een tijdje naar de voormalige positie en de hersens slaan op hol, en de dagelijkse realiteit – althans zeker in het begin – is niet meer te bevatten voor deze persoon.
Het grote probleem met een terugkeer naar het normaal is dat wij enerzijds met een groep zitten die de hand stevig in Pandora’s box heeft gestoken, en hier zichtbaar van heeft genoten, en anderzijds met een meerderheid die de eigen persoonlijkheid is kwijtgeraakt, en niet meer in staat is tot het nemen van zelfstandige beslissingen.
Wij zitten – vrees ik – in een permanente staat van het Stanford experiment, want in tegenstelling tot het oorspronkelijke rollenspel weigeren de acteurs in de hedendaagse versie fictie voor realiteit te verruilen.
Michel Mulder
